High Schools, homecoming en Seattle

20:44

13 oktober was het zover. Het wordt vaak gezien als een mooi ‘meetmoment’ in de eerste maanden van een exchange student: de eerste American Dream. Natuurlijk ben ik de komende maanden nog steeds bezig met mijn ‘American Dream’, maar het was nu eens letterlijk waar. Een grappig verschijnsel, aangezien personen die in het echte leven de Engelse taal helemaal niet beheersen, zich in mijn dromen nu soms wel in die taal uitdrukken.

In het algemeen merk ik aan mijzelf dat ik de Engelse taal steeds beter ga beheersen. Als ik mijn klasgenoten mag geloven heb ik nog steeds dan wel nog steeds een accent, een accent wat ze overigens niet aan een land kunnen plaatsen (ik heb onder andere Australië, Canada, Brits en ‘Europeaans’ gehoord), maar de dagelijkse gesprekken gaan gelukkig steeds automatischer voor mij, waardoor ik niet meer iedere dag gesloopt thuiskom. Het verschilt ook per dag, want de ene dag heb ik meer vermoeiende vakken dan de andere.

De afgelopen weken is mij ook opgevallen dat er in de klassen een enorm niveauverschil is tussen de leerlingen, en dat is trouwens overal in Amerika het geval. Omdat er hier geen, zoals wij in Nederland gewend zijn, onderscheid wordt gemaakt tussen VMBO, HAVO en VWO leerlingen, hebben leraren enorme moeite om ieders aandacht erbij te houden, omdat de stof oprecht moeilijk is voor sommigen, terwijl anderen erg verveeld zijn omdat de stof voor hen te makkelijk is. En dit werkt soms erg onpraktisch, ik kan goed begrijpen dat sommige scholieren hierdoor niet optimaal presteren. Maar goed, dit is slechts mijn mening, en ben bovendien in de gelukkige positie dat ik twee landen met elkaar kan vergelijken.

Afgelopen week kon ik mij, al was het maar heel kort, ook nog eens in een compleet andere cultuur verdiepen: de Japanese. Voor een kleine week was ik namelijk niet de enige exchange student in mijn host-family, toen de Japanse Norika via de High school van mijn host-broer en host-zus in Federal Way was. Het was bijzonder om te zien hoe fantastisch zij piano kon spelen, ondanks dat ze er naar eigen zeggen ‘niet echt goed in was’, en het perfectionistische van de Japanse cultuur werd mij ook wel duidelijk toen we een typische Amerikaanse traditie aan het uitvoeren waren - pompoenen snijden. Waar mijn pompoen eruit zag als al mijn andere creaties van handvaardigheid lessen uit het verleden: een net niet’je, was de pompoen van mijn Japanese exchange collega precies hetzelfde als het internet plaatje. Helaas was de kleine week voor haar niet genoeg om haar jet lag weg te werken (ze sliep vooral overdag), en waren de taalbarrière en haar verlegenheid wel wat groot, waardoor ik niet echt veel contact met haar heb gehad.

Dan wil ik het ook nog even hebben over homecoming, want ook mijn school moest er afgelopen week aan geloven. Van oorsprong is homecoming een feest om de geslaagden van het jaar ervoor te eren en weer terug te zien tijdens een ‘dance’, waarbij ook een football wedstrijd (homecoming game) hoort. Homecoming begint altijd al de week voor de ‘dance’, in de spirit week, waar het de bedoeling is dat iedereen in de school iedere dag in speciale kleding naar school komt (bijvoorbeeld “work-out Wednesday”). Echter, met de schoolspirit in mijn school is jammer genoeg veel mis, want er was bar weinig van te merken. Het bleek een voorbode voor de homecoming dance te zijn. Want ondanks dat mij intentie was om alleen de positieve dingen op mijn blog te schrijven, ga ik het er toch even over hebben. Niet dat ik een slechte avond gehad heb, in tegendeel, ik heb het erg gezellig gehad met de groep waarmee ik uit eten ben geweest, maar ik heb me wel staan verbazen tijdens de homecoming dance. Een massale poging van scholieren om bij een groep te horen, waarbij het zelfrespect volledig verloren gaat, meer kan ik er niet van maken. De manier waarop er gedanst werd deed mij denken aan feestjes waar ik op mijn 14e wel eens heen ging, en eerlijk gezegd toen al niet van hield. Dat het eenmalig is vind ik persoonlijk dus niet zo’n probleem, en ik hoop dat prom aan het einde van het jaar beter gaat worden.

Wat dan wel weer erg gaaf was, was mijn uitje in Seattle met de exchange groep. Tijdens deze dag hebben wij even lekker de toerist uitgehangen, en we hebben alle hoogtepunten van de stad voorbij zien komen. We zijn bovenin de Space Needle geweest, hebben de kauwgommuur gezien, waarmee vergeleken onze Alkmaarse kauwgomsteeg zo schoon is als de muren van het Witte Huis. Daarnaast zijn we bij de traditionele vismarkt geweest, en we hebben de eerste Starbucks bezocht. Ik blijf het zeggen, maar we hebben een fantastische groep met zijn allen, en gelukkig staan er nog veel meer leuke uitjes op de planning.

Mijn tennisseizoen is nu trouwens echt voorbij. Enkele teamgenoten zijn nog steeds in de race om naar de ‘State’ wedstrijden te gaan, waar de beste tennissers van Washington tegen elkaar spelen. Na helaas te zijn gesneuveld in de laatste ronde van ons district toernooi, zit tennis er voor mij op. Afgelopen week hebben we een afscheidsdiner gehad, waarbij ik een mooi certificaat kreeg van de tenniscoach. Ik ben al met al heel blij dat ik voor tennis gekozen heb, en vind het jammer dat het seizoen nu al voorbij is. Echter, in het voorjaar begint het voetbal seizoen, waar ik zeker ga proberen om het 1e team te halen, maar voorlopig is het sporten even voorbij voor mij. Laat de kilootjes tijdens de feestdagen maar komen dus! Want met Halloween, Thanksgiving en de kerstdagen heb ik ook de komende tijd iets om naar uit te kijken. Eerst maar eens Halloween volgende week.

Groetjes uit Federal Way

Oja, en dan nog even dit: Gefeliciteerd Pap!

Zoals afgesproken, een stukje voor je verjaardag.