Wouter in Amerika: 2016

De cirkel is rond. Althans, zo voelde het toen ik afscheid moest nemen van de exchange groep. Twee dagen nadat ik aankwam in Washington ontmoette ik de groep bij Lake Tapps, en leerden we elkaar kennen via spelletjes. Het hele jaar lang hebben we activiteiten gehad, en daardoor is er hele speciale band ontstaan. Want ondanks het feit dat we uit verschillende landen komen, van Tajikistan tot Venezuela, hebben we hier in Washington allemaal ongeveer hetzelfde meegemaakt. Nu, zo’n 10 maanden na onze eerste ontmoeting, hadden we een afscheidsbarbecue op de plek waar alles begon. En dus werd het een emotionele maar gezellige middag, waar op ons jaar werd teruggeblikt, en nog een keer plezier werd gemaakt. Ik ga deze groep missen, en ik hoop dat ik in contact kan blijven. Al zal dat lastig genoeg worden.

En zo is het afscheidsseizoen begonnen. Twee dagen na de barbecue heb ik mijn laatste schooldag gehad. Tijdens een speciale ‘moving up assembly’ werden de seniors die niet meer zullen terugkeren uitgezwaaid, terwijl de andere klassen van plek wisselden. Op de diploma-uitreiking na is Todd Beamer nu een gesloten boek voor mij. Nu waren de laatste schooldagen al niet zo bijzonder meer: het enige boek dat ik nog meenam was het jaarboek, om gesigneerd te worden. Toch, ondanks dat ik maar 1 jaar naar Todd Beamer ben gegaan als exchange student, voelt de school nu erg vertrouwt. Voor de school zelf was het niet het beste jaar, met vele incidenten, maar voor mij zal mijn tweede middelbare school altijd speciaal blijven.

Afgelopen week heb ik zelfs nog een andere middelbare school bezocht. Ik weet niet wat het is met mij, maar ik beland altijd weer op een nieuwe middelbare school na al officieel afscheid te hebben genomen van een ander. Dit keer bezocht ik Sandpoint High School in Idaho, de school waar Merel naartoe gaat. Het was heel gaaf om een van mijn beste vrienden weer te zien na 9 maanden, en ik had de kans om te zien hoe haar jaar in Sandpoint High School is geweest. Bij deze, Merel bedankt dat ik mocht komen!

Sandpoint is een prachtige stad midden in de natuur. Het ligt aan een meer en heeft een ski gebied, en de stad zelf is klein genoeg om doorheen te lopen. Vergelijk dat eens met Federal Way en omgeving, wat zich onderscheidt in modaalheid. In Sandpoint kent iedereen elkaar, waardoor je daar wel naar de buren kan om suiker te lenen. Bovendien merkte ik dat iedereen super gastvrij was, Merel’s gastouders voorop. Zo ging ik wielrennen met Merel’s gastvader, en zijn we naar de top van Gold Hill geklommen. Daarnaast bezit haar gastouders een vakantiehuisje aan het meer wat je het gevoel geeft dat je permanent op vakantie bent.

Sandpoint heeft eigenlijk maar 1 nadeel: het is redelijk afgezonderd van de bewoonde wereld. Daarom gingen Merel, haar vriendin Saskia, met mij mee terug om Seattle te zien. Het was grappig om voor gids te spelen in een stad die ik voorheen alleen bij naam kende, en zo heeft Merel ook kunnen zien waar ik als exchange student heb geleefd. De dag werd nog veel mooier voor mij toen we erachter kwamen dat er diezelfde dag een Copa America wedstrijd werd gespeeld in Seattle: Peru - Haïti. We werden in eerste instantie afgeschrikt door de enorm hoge ticketprijs voor deze ‘hoogstaande’ wedstrijd, maar we hebben toch een manier gevonden om goedkoop binnen te komen. Hollands als we zijn hebben we afgedongen bij straatverkopers, en hebben we 4 tickets gekregen voor de prijs van 1. Alle cliches over Nederlanders zijn dus waar.

Uitgaande van onze Hollandse gierigheid, was ik ook verbaasd dat in Nederland het fenomeen ‘potluck’ niet zo bekend is. Misschien ligt het aan mij, maar hier in Amerika is het in ieder geval heel normaal. Een potluck is een ontbijt, lunch of diner met een grote groep mensen, bijvoorbeeld een schoolklas, waar het gebruikelijk is dat iedereen zijn steentje bijdraagt. Zo moest ik voor het fruit zorgen tijdens een potluck in onze ‘government and politics’ klas, en nam ik het bestek mee voor een potluck in ‘speech and debate’. Ik vind het een leuke traditie, omdat je een heel gevarieerde maaltijd hebt die je weinig kost.

Daarnaast heb ik na Basketball, American Football en Soccer nu ook de laatste ‘grote’ sport in Amerika bezocht: Baseball. De Seattle Mariners spelen in de hoogste divisie, en ik mocht een van de topaffiches bekijken. Wat mij wel verbaasde was dat het stadion bijna leeg was, al was het wel een Dinsdagavond waarop er gespeeld werd. En wie niet zo bekend is met baseball: iedereen neemt rustig de tijd. Wedstrijden duren al gauw 3 uur, en er is niet zo gek veel spektakel naar mijn mening. In de 7e van de 9 innings, bij een 2-5 achterstand, besloten we dan ook om naar huis te gaan. Uiteraard waren wij de sukkels van de avond, want de wedstrijd eindigde in 6-5. Het zal wel aan mijn negatieve houding hebben gelegen.

Dan nu iets heel positiefs: afgelopen week heb ik te horen gekregen dat ik ben aangenomen voor de studie PPLE aan de Universiteit van Amsterdam. Na 3 maanden vol met essay’s sollicitatiebrieven, en een engels test, kreeg ik te horen dat ik in September mag beginnen! PPLE staat voor Psychology, Politics, Law and Economics en de studie focust zich vooral op de samenwerking van deze vakgebieden. Ik kan niet wachten om te beginnen!

Het feit dat ik weer wat om naar uit te kijken heb maakt het voor mij ook makkelijker om afscheid te nemen van Washington. Gelukkig heb ik nog twee weken over, waarin nog genoeg leuke dingen gepland staan. Zo komen mijn ouders mij bezoeken, en komt er misschien nog een afscheidsfeest. Misschien is de cirkel nog niet helemaal, maar bijna rond.

Pages

The End

De cirkel is bijna rond

The American Dream in Disney World

Goodbye Fuka

IJshockey, Boeing en een dagje Holland

Routine versus verandering

Skiën, 18, en Fuke uit Japan

Het begin van een groot avontuur

About me

recent posts

Blog Archive

Popular Posts

Find me on Facebook

Flickr Images