IJshockey, Boeing en een dagje Holland

00:45

Een van de redenen waarom ik tot nu toe een fantastisch uitwisselingsjaar heb, is dat ik in situaties terecht kom waar ik mijzelf nooit had voorgesteld. Atletiek is een sport die ik nooit bij mij vond passen, en ik had nooit verwacht dat anderen konden genieten van een gerecht dat gekookt is door mij. Verder ben ik erachter gekomen dat er in Washington ook tulpenvelden zijn, en ik heb vrijwillig meegedaan met de ‘senior skipday’ (ja, het was erg lastig om een dagje thuis te blijven). En dan moest het meest bizarre nog komen: ijshockey.

IJshockey dus. Met de exchange groep bezochten we een wedstrijd van de Seattle Thunderbirds tegen de Portland Winterhawks. Het verrassende element was misschien wel dat ik niet bekend was met de regels voor ijshockey. Tijdens de wedstrijd ben ik erachter gekomen dat het er niet heel veel zijn. In de catacomben zag ik al voortekenen van de slachtpartij, toen er gevechten ontstonden tussen teamgenoten. Eenmaal op het ijs was het wachten op het eerste gevecht, en die liet niet lang op zich wachten. Twee spelers op de vuist, met een keurig wachtende scheidrechter in het midden, half knikkend als er weer eens een goede rechtse werd uitgedeeld. Daarna schaatsten de spelers onafhankelijk naar het strafbankje, zonder ook maar naar de scheidsrechter te kijken. Ondertussen werd in het stadion ‘eye of the tiger’ afgespeeld, een passend nummer uiteraard. Sportief gezien is ijshockey trouwens ook een hele leuke sport, en na shoot outs won Seattle.

Eerder die dag hebben we met dezelfde groep de Boeingfabriek in Everett bezocht. Ik waande me even in Noord-Korea, want er mochten geen foto’s worden genomen van en in de fabriek. Toch heb ik mijn best gedaan om wat feitjes te onthouden: het gebouw is het grootste overdekte gebouw ter wereld, en er werken 40.000 mensen op het complex. En mocht je ooit nog de droom hebben om een commercieel vliegtuig aan te schaffen dan adviseer ik je om alvast te beginnen met sparen, want het prijskaartje is zo’n 300 miljoen dollar. Wat ook indruk op mij maakte was dat er ‘gebouwen in het gebouw’ waren, toch wel een aardige indicatie van de omvang van de fabriek.

Daarnaast heb ik mijzelf ook aardig verrast de afgelopen weken. Toen ik begon met atletiek had ik de keuze uit balwerper, korte afstand renner en lange afstand renner. Omdat ik als sprinter of werper weinig kans maakte, heb ik voor lange afstand gekozen, en afgelopen week hadden wij onze eerste wedstrijd. Persoonlijk moest ik de 1 mijl en 2 mijl rennen (resp. 1.6 km en 3.2 km), en ik keek er best wel tegenop. Natuurlijk heb ik twee persoonlijke records gelopen omdat het mijn eerste keer was, maar ik finishte als 5^e van 10 renners in de 2 mijl. Niet alleen een stuk beter dan verwacht, maar ook nog eens sneller dan de helft van de andere renners. Ik kan ook niet anders zeggen dan dat ik het erg naar mijn zin heb in het atletiek team. We zijn een grote en hechte groep, met zo’n honderd in totaal, en iedereen staat elkaar aan te moedigen tijdens de wedstrijd. We rennen onze wedstrijden in een ‘echt’ stadion, waardoor alles er erg professioneel uit zag. Net zoals de Thunderbirds wonnen we onze wedstrijd op het nippertje, waardoor mijn dag geslaagd was.

Bakken en koken is nog zoiets wat je mij niet snel zult zien doen. Ik weet niet waarom, maar tenzij het echt niet anders kan geef ik het mijn prioriteit niet. Laatst was wel zo’n dag. Met de exchange groep hadden we een grote ‘potluck’. Een potluck is een van oorsprong Amerikaanse gewoonte (hoe kan het ook anders, er is immers eten aanwezig) waarbij iedereen een of meerdere gerechten bereid, om ze dan vervolgens gezamenlijk op te eten. Omdat onze exchange groep multicultureel is, moest iedereen een gerecht uit zijn thuisland koken, en uiteraard moest iedereen gekleed in traditionele kleding als die optie er was. Ik moest dus de keuken in om speculaasbrokken en kippensoep te maken, en verder dan een Nederlandse vlag kwam ik niet qua kleding. Hutspot en klompen waren misschien representatiever geweest, maar naar de ingrediënten van hutspot en klompen zoeken in Amerika is vragen om moeilijkheden. Gelukkig vielen beide gerechten in de smaak, en ik heb zelf ook erg genoten van Tadzjiekse, Zweedse, Argentijnse en Thaise gerechten.

Frappant genoeg kwam natuurlijk een paar weken later alsnog klompen tegen in Amerika. Lynden, een plaatsje bijna tegen Canada aan, is honderden jaren ontstaan door een kleine Nederlandse gemeenschap, en daar kun je tot de dag van vandaag nog sporen van zien. Er zijn veel fietsen te zien, de kerkklokken luiden elk uur, en er zijn meerdere windmolens in het dorp. In de Nederlandse bakkerij kun je krentenbollen met kaas bestellen, en de Nederlandse winkel heeft hetzelfde assortiment als de Albert Heijn. Ik heb me voor even toerist in eigen land gevoeld in Lynden en de tulpenvelden rondom het dorpje. Ja, ik hoor het jullie al denken: ik heb dus bijna 8000 kilometer gereisd om een tulpenveld en een Nederlands dorp te zien, terwijl ik ook gewoon naar Akersloot had kunnen gaan. Toch voelde het na 7 maanden wel weer even speciaal.

Want zo snel gaat het. Het is een enorm cliché, maar het voelt alsof de tijd steeds sneller gaat. Ik heb nog ongeveer 3 maanden hier, tot 21 juni. Een dubbel gevoel: Ik wil graag weer terug, maar ik wil ook niet weg. Verassend en onvoorstelbaar, maar ach, dat is het hele idee van een uitwisselingsjaar, toch?

Groetjes uit Federal Way!