The End

02:53

En toen zat ik weer in het vliegtuig. Niet richting Seattle, zoals 10 maanden geleden, maar de andere kant op. Nog één keer zie ik Mount Rainier boven de wolken uittorenen als we de Puget Sound uitvliegen. Dit was het dan. Vanaf nu kan ik mijzelf een ‘returnee’ noemen, een teruggekeerde uitwisselingsstudent. Ik kijk erg uit om straks mijn familie en vrienden in Nederland weer te zien, maar toch, en dat besef ik ook, zal een deel van mij altijd in Seattle blijven. Gelukkig maar.

Iets meer dan een week geleden stond ik ook op het vliegveld, toen echter in de aankomsthal. Mijn ouders waren overgevlogen vanuit Nederland, en na een lange reis kon ik ze eindelijk weer zien. Natuurlijk is dat deze dagen niet heel lastig, met Skype en FaceTime, maar het is toch anders als je fysiek weer bij elkaar bent.

Met mijn ouders, nog maar half van de jetlag bekomen, was het tijd voor mijn diploma-uitreiking op school. En omdat ik in de gelukkige positie zit dat ik twee diploma-uitreikingen in twee jaar heb mogen meemaken (dit jaar telt niet officieel mee, maar toch), kan ik beide mooi met elkaar vergelijken. De winnaar is de Amerikaanse. Waar in Nederland iedere leerling een speech kreeg, wat een mooi streven is, maar in de praktijk te langdradig is in een hete kantine, verliep de ceremonie in de Tacoma Dome heel soepel. De Tacoma Dome is een concerthal, en gecombineerd met de traditionele kleding gaf de ceremonie mij een heel speciaal gevoel. De dag werd afgesloten met meerdere afscheidsfeestjes, en zo kwam er een einde aan mijn jaar op een Amerikaanse High School.

Hoe zomers het weer was in de weken voor mijn ouders aankwamen, zo wisselvallig was het in de week dat ze er waren. Sorry mam, hopelijk geloof je me nog, want het was echt prachtig. Ik vermoed dat 3 Nederlanders in de ‘regenstaat Washington’ net even te veel was voor Moeder Natuur. Heel ernstig was het overigens ook niet, maar de weersomstandingheden deden mij alweer erg aan Nederland denken.

We begonnen onze minitrip door Washington met het hoogtepunt: Mount Rainier. Wat deze berg zo bijzonder maakt is niet zozeer de hoogte van de berg – toegegeven, het is een hoge berg, maar er zijn hogere in de wereld. Het unieke van deze berg zit hem in de omgeving van de berg. Mount Rainier wordt namelijk niet omringd door een hooggebergte, maar slechts een aantal kleine heuvels. Daarom bevindt de berg zich letterlijk op eenzame hoogte, wat de berg een mystieke reputatie geeft.

Als naïeve bewoners van de lage landen hadden mijn ouders en ik het idee om te hiken op Mount Rainier. Het idee was om een soepele wandeling te maken en te genieten van het uitzicht. Toen we aan onze hike wilden beginnen zagen we al iets aparts: langlaufers die hun ski’s van de auto tilden. Al snel zagen we waarom: het wandelpad was bedekt met sneeuw, van onder naar boven. Daar stonden we dan, zonder zonnebril en fatsoenlijke schoenen. Erg lang duurde de hike dan ook niet, maar het uitzicht mocht er zeker zijn! In ieder geval snap ik nu waarom we deze trip met de exchange groep in Oktober deden.

Iets meer op Nederland lijkend is de kust van Washington. Ik was er zelf nog niet eerder geweest, en daarom was de laatste week ideaal om naar de kust te rijden. Het strand aan de kust is omringd door een paar van de laatste indianenreservaten in Amerika, en het hotel waar wij in sliepen wordt gerund door de Native-Americans. Het strand zelf had wel wat weg van Schoorl aan zee, maar ook hier waren de Amerikaanse invloeden zichtbaar. Waar wij gewend zijn aan strandwandelingen, is het in Amerika gebruikelijk om met de auto het strand te rijden voor recreatie. In eerste instantie stond ik met mijn mond open en vol verbazing te kijken naar deze ‘strand drive through’, maar even later realiseerde ik mij dat het eigenlijk heel goed in de cultuur past. Lekker op een strandhandoekje liggen raad ik dus niet aan, en als je dan naar de zee loopt, vergeet niet om even links en rechts te kijken!

Terugkomend van de kust konden we een mooie tocht door Washington maken, om vervolgens met de Ferry uit Bremerton weer aan te komen in Seattle. Het tempo zat er aardig in, we hadden immers maar een week, en ik voelde me dan ook als een Amerikaan die snel door heel Europa toert.

Door de straten van Seattle lopend besefte ik pas dat de rollen nu waren omgedraaid. In plaats van mijn ouders volgen, zoals vroeger, kon ik ze nu rondleiden in de stad die in 10 maanden heel speciaal voor mij is geworden. Of het nou de Universiteit of Washington is, waar in de bibliotheek Harry Potter opnamen zijn genomen (echt een prachtig gebouw), Pioneer Square, Pike Place of de Space Needle, ik weet mijn weg te vinden in Seattle.

Na mijn ouders weer uitgezwaaid te hebben, was gister mijn laatste dag in Federal Way. En het werd er eentje die representatief is voor het hele jaar: so much fun! Ik gaf een afscheidsfeestje in de tuin met vrienden, voornamelijk exchange students, om nog één keer samen te zijn. Nou ja, in Amerika dan. Er zijn alvast plannen gemaakt voor in de toekomst, maar ik besef ook wel dat het nooit meer hetzelfde zal zijn.

Amerika is het land waar een stroopwafel wordt omschreven als een ‘omgekeerde kitkat’, je gratis bacon kan toevoegen aan je milkshake, en waar Nederland soms wordt aangezien ‘als een staat, net als Miami’ (Dit zijn zelfs 2 fouten in 1 veronderstelling). Het is het land waar mijn naam zo lastig uitspreekbaar was dat ik zelf ook begon te geloven dat ik Walter heet. Als een leraar de klassenlijst aan het oplezen was en een gezicht trok alsof hij bevroren broccoli aan het eten was, wist ik dat mijn naam aan de beurt was. Amerika is ook het land van trots, met de plegde of allegiance, Thanksgiving en de SuperBowl. Maar, meest belangrijk, Amerika is het land van de gastvrijheid, het land dat de deur voor mij heeft opengezet voor 10 maanden, een unieke kans gaf om als Amerikaan te leven. Het is iets waar ik eeuwig dankbaar voor ben, en nooit zal vergeten. Achteraf gezien is de beslissing om uitwisselingsstudent te worden een van de beste uit mijn leven geweest.

Groetjes uit Alkmaar

Mijn ouders verwelkomd in Seattle

Mijn 'walking partner' (waar je mee het podium
oploopt tijdens de diploma uitreiking), John Mark

Wachten tot we naar binnen kunnen

Met de Cap and Gown

Nerada Falls op Mount Rainier

Zoals je ziet, winterse omstandigheden in
Juni. Toch was het niet koud, maar wel
onhandig zonder zonnebril en goede schoenen.

Zonsondergang in Dash Point, Federal Way

Hood Canal aan de Puget Sound

Het huis / de huizen van Bill Gates aan hetzelfde
Hood Canal. Hij is de buurman van het huis waar
wij in verbleven, en toen het lunchtijd was zagen
wij een watervliegtuig landen. Toch bijzonder!