Routine versus verandering

22:25

Het klinkt misschien raar als ik dit zeg, maar zo langzamerhand begint mijn leventje hier ‘normaal’ te worden. En dat is eigenlijk ook wel vanzelfsprekend, omdat ik hier inmiddels al weer een half jaar ben. Persoonlijk zit ik er niet mee dat er wat meer routine in mijn dagen zit, maar ergens blijf ik me wel beseffen dat ik straks weer ‘gewoon’ thuis ben. Een gedachte die heel dubbel is: aan de ene kant kan ik niet wachten om mijn vrienden en familie weer te zien, maar aan de andere kant wil ik hier niet weg. De enige consequentie van routine is wel dat mijn blog stukjes misschien ook wel ‘normaler’ worden, iets wat ik wel graag wil voorkomen.

Nu de tijd van aanpassen geweest is, kan ik ook wat beter de verschillen tussen Amerikanen en Nederlanders onderscheiden. Het meest recente voorbeeld was afgelopen week, na mijn laatste voetbal try-out. Het voetbalseizoen (of beter gezegd soccer, het woord football voor soccer gebruiken is heiligenschennis), was afgelopen week gestart, en afgelopen woensdag kregen we te horen wie er in het team kwam en wie niet. Er waren 18 plekken beschikbaar voor 75 spelers. Om een lang verhaal kort te maken: ik ben op een gemene manier buitenspel gezet. En waar een Nederlander gewoon eerlijk zou zeggen hoe het zit, draaien Amerikanen daar graag om heen. Dus ik kreeg te horen ‘hoe goed ik wel niet was’ en ‘hoe jammer het wel niet was dat ik niet in het team zat’, in plaats van de echte reden te horen. Doe mij dan maar de Nederlandse aanpak.

Maar, ieder nadeel heeft zijn voordeel, want ik heb nu besloten om track and field (atletiek) te gaan doen. En als ik eerlijk ben pas ik ook veel beter in het track team dan in het soccer team. En ergens vind ik het ook wel leuk dat ik weer een nieuwe sport kan proberen: soccer was immers zo ‘normaal’ geweest. Het is nog niet helemaal zeker, maar ik ga waarschijnlijk de lange afstanden rennen.

Nog een verschil dan. Mocht je ooit op een zondagochtend in Amerika te zijn en je hebt dringend een pak suiker nodig, maak je vooral geen zorgen. Als het kapitalistische zwaartepunt in de wereld hoef je vooral niet bang te zijn dat de winkels al dan niet gesloten zijn op zondag. Ondanks dat er relatief meer gelovigen zijn in Amerika wordt zondag niet als een rustdag gezien, maar gewoon als een dag waar geld moet worden verdiend. De commerciële machine heeft nooit rust, en zeker niet op de dagen waarop extra kan worden verdiend.

Neem Valentijnsdag. In Januari begon de reclame al. Gelukkig had ik wat beters te doen op Valentijnsdag zelf, want ik werd zo langzamerhand moe van het commerciële circus (en nee, jullie hoeven niet bang te zijn dat ik niet meer terug wil kom, ik heb de ware nog niet gevonden). Met de exchange students gingen we een weekend skiën in Wenachee, de zelfbenoemde appelhoofdstad van de wereld. En helaas voor mij liep het nachtskiën niet helemaal goed af, want na een botsing met een andere exchange student liep ik een blauw oog op. Zo leek ik op een half monster tijdens Valentijndag, en dus heb ik mijn skibril zo veel mogelijk opgehouden Het weekend zelf was echter super leuk, en ik heb gelukkig vol kunnen genieten van het skiën.

Bovendien kan ik inmiddels nog een staat afstrepen van het lijstje: met mijn marketingklas ben ik in Portland, Oregon geweest. Ondanks dat Seattle helaas geen NBA basketbal team meer heeft, was er toch nog een kans voor mij om een NBA team te zien spelen. En wat een spektakel was dat. De sfeer tijdens basketbal wedstrijden is echt uniek, en ondanks dat de Portland Trailblazers verloren kreeg ik het gevoel dat iedereen in het stadion een geweldige avond moet hebben gehad.

Verder staat Portand bekend om twee dingen: de grootste boekwinkel ter wereld, en de VooDoo Donuts. Toch wel bijzonder als een stad bekend staat om zijn boeken en donuts, maar het was meer dan terecht. Toen ik in de boekwinkel een Nederlands boek gedrukt door Kluitman (uit Alkmaar dus) vond, was bij mij alle twijfel weg: Powell’s bookstore is de grootste boekwinkel ter wereld. VooDoo donuts staat bekend om zijn authentieke donuts. Persoonlijk heb ik de bubble gum, de cornflakes en de oreo-pindakaas donut geprobeerd, en hoewel ik ze in eerste instantie voor de grap had gekocht waren ze nog lekker ook.

En ondertussen ben ik erachter gekomen dat mijn stukje twee uitersten bevat: routine tegenover oreo-pindakaas donuts. En grappig genoeg zegt diezelfde donut veel over de verandering die ik bij mijzelf heb gemerkt. Omdat ik de afgelopen tijd zoveel nieuwe dingen heb gedaan, ben ik niet meer bang voor verandering en nieuwe situaties. En dat is precies wat ik wilde bereiken met mijn uitwisselingsjaar. Mentaal ben ik ontzettend veel gegroeid, en ben een stuk zelfstandiger geworden. Wat anderen wel of niet over mij denken beïnvloedt mij niet meer, allen ikzelf bepaal hoe ik mij voel. Misschien is dit heel erg Amerikaans en on-Nederlands om te zeggen, maar ik ben best trots op mijzelf.

Groetjes uit Federal Way