Goodbye Fuka

21:30

“Why are you eating so healthy?” wordt er gevraagd toen ik in klas een appel aan het eten was. Het verbaasde gezicht verraadde dat het een serieuze vraag was, maar ik kon mijn lach niet onderdrukken. “Probably because I am not an American” zei ik sarcastisch. Toch was mijn klasgenoot op het juiste spoor: ik ben gezonder gaan eten de laatste maanden. Zelfs mijn obsessie voor snoep, waarschijnlijk het slechts bewaarde geheim in de wereld, heb ik de afgelopen weken een halt toegeroepen. En ondanks het feit dat dit waarschijnlijk tijdelijk is, kan ik nu wel wat speciaals zeggen. Ik ben namelijk afgevallen in Amerika! Ja, echt waar.

Misschien nog wel een belangrijkere reden voor het afvallen dan mijn ‘verlichte’ eetgewoonte is dat ik elke dag aan het sporten ben op de atletiekbaan. Afgelopen week was alweer de laatste wedstrijd, en net als met zwemmen werd het seizoen afgesloten met een ‘senior night’. Alle seniors (hoogste klas in High School) werden bedankt voor bewezen diensten. Dit hield in dat alle andere atleten een boog maakten, waar de seniors onderdoor renden. En het besef dat het toch echt klaar is met High School sporten kwam in mijn laatste race, waar ik toch een beetje emotioneel van werd. Achteraf gezien ben ik blij dat ik atletiek heb kunnen doen in plaats van voetbal, want het fantastische atletiek team had ik voor geen goud willen missen.

Voetbalgek als ik ben kon ik het toch niet laten om naar het voetbal te gaan. Een klasgenoot had mij uitgenodigd voor een Seattle Sounders wedstrijd, en dus kon ik mijn eerste MLS-wedstrijd zien. En wat mij opviel was de bizarre beleving onder de supporters. Het hele stadion (30.000 mensen) stond de gehele wedstrijd met de sjaal omhoog, en er was totaal geen vijandelijke sfeer ten opzichte van de fans van de tegenstander. Zo kan het dus ook, gelukkig maar. Voetbaltechnisch gezien was het niveau niet bijster hoog trouwens, wat nog het meest werd benadrukt door de speler die geen rugnummer had (echt, zelfs amateurs in Nederland hebben rugnummers). Dit mocht de pret echter niet drukken, en er werd nog gewonnen ook: 1-0.

Tot nog toe dacht ik altijd dat Seattle klimatologisch gezien hetzelfde was als Nederland, maar daar heeft de maand April toch wel verandering in gebracht. Toegegeven, alle records werden verbroken toen de temperatuur 31 graden Celsius aangaf, maar zonder twijfel durf ik te zeggen dat dit in Nederland niet gaat gebeuren in midden April.

Washington State heeft het voordeel dat het een heel diverse staat is. Daarom was het mogelijk om te skiën in de bergen, terwijl de temperatuur in Federal Way tropisch was. Met twee exchange students en mijn host family gingen we dan ook skiën in springbreak. Ook op de berg was het warm, en de plaksneeuw remde ons behoorlijk af, maar we hebben wel kunnen genieten van prachtige omstandigheden. Daarnaast was het skigebied waar wij waren niet zo bekend bij de toeristen, dus in de namiddag kon je praktisch alleen van de berg af. Het was genieten in het zonnetje, en toen ik weer terug op school was kreeg ik de vraag of ik in Hawaii geweest was omdat ik zo bruin was geworden.

De ski trip was de laatste week voor Fuka, de Japanese exchange student die voor ongeveer 3 maanden mijn host sister was. Het klinkt weer ongelofelijk cliché, maar haar 3 maanden zijn werkelijk voorbij gevolgen. Het was wel weer even moeilijk om afscheid te nemen, maar dat ik helaas inherent aan het exchange bestaan.

Wat een veel leukere kant is van het exchange leven is dat ik allemaal speciale dingen kan doen, juist omdat ik een exchange student ben. WE-Day in Seattle was een van die speciale evenementen. De ‘Feed-the-Children’ club van Todd Beamer, die gericht is op het helpen van kinderen in Equador, nodige mij uit om samen met hen naar WE-Day the gaan. WE-Day werd gehouden in een concertzaal in Seattle, en bestond uit een combinatie van inspirerende sprekers en muzikanten die er een fantastische dag van maakten. Onder andere Pete Carroll, Russel Wilson (de coach en quarterback van de Seattle Seahawks) en de winnaar van de Voice Of America waren er, en ik vond het erg speciaal dat ik erbij mocht zijn. En ondanks dat ik de meeste sprekers niet bij naam en gezicht kende, was het erg leuk om naar hun verhalen te luisteren.

Tijdens school gebeurt er ook nog weleens wat. Niet zozeer academisch, maar er is altijd wel wat te doen op Todd Beamer High School. Afgelopen week was er gestart met ‘nerf wars’. Volledig geregeld door seniors, voor seniors. Wij kregen de kans om teams van zes personen te vormen, en via een lotingssysteem werden wij aan andere teams gekoppeld. Vervolgens is het concept simpel: wie het eerst het andere team elimineert door met een nerf geweer mensen af te schieten wint.

Natuurlijk was ik weer naïef. Nog afgezien van het feit dat ik totaal ongeschikt ben om een pistool vast te houden (zelfs een plastic pistool) en ik mij in Amerika bevindt (het land van de geweren) was ik ook nog eens onvoorbereid. Nietsvermoedend zat ik in de achtertuin toen er twee jongens over de schutting klommen en mij afschoten. De eerste ronde was al snel klaar voor mij dus. Uiteraard maakte dit mij paranoïde in de tweede en derde ronde, omdat ik wist dat er ieder moment uit de bosjes kon springen. In de daaropvolgende dagen ben ik achtervolgd naar Starbucks, en heb ik twee keer via de tuin van de buren het huis in moeten vluchten. Grappig en vermakelijk is nerf wars gelukkig wel!

Zo langzamerhand kan ik de dagen al aftellen, en ik weet niet of dit mij blij of verdrietig maakt. Nog ongeveer 50 dagen en mijn avontuur hier is ten einde. Ik heb de laatste weken behoorlijk wat successen geboekt met atletiek, maar ik weet dat ik deze race tegen de klok niet zal winnen. Maar goed, het is niet anders. Laten we ervan genieten nu het nog kan.

Groetjes uit Federal Way