Van lijstes naar goede voornemens

23:00

Nu de dagen tussen tweede kerstdag en oud en nieuw aangebroken zijn, dagen die overspoelt worden met lijstjes, jaaroverzichten en nog meer lijstjes, ga ik ook kort terugblikken op het jaar 2015. Het is voor mij persoonlijk namelijk een heel speciaal jaar geweest. Toen ik precies een jaar geleden in de Oostenrijkse sneeuw liep (eind 2014 lag er dus wel sneeuw), had ik nog maar een vaag idee van wat er allemaal voor leuks zou gebeuren in 2015. Dat ik mijn rijbewijs zou halen en zou slagen op het VWO lag wel in de verwachting, maar over de tweede helft van het jaar was nog heel weinig bekend. Tegen die tijd wist ik wel wat ik ging doen, maar nog niet waar, wanneer, en met wie. Inmiddels zit ik dankbaar achter mijn laptop, meer dan gelukkig met de keuze die ik een jaar geleden heb gemaakt, genietend van alles wat ik heb meegemaakt én vooruitkijkend op alle leuke dingen die nog gaan komen.

Verder is er nog iets wat ik voel vanuit deze stoel: spierpijn. Want ook in de vakantie gaat zwemmen gewoon door. De afgelopen maand heb ik spieren gevoeld waarvan ik niet wist dat ik ze had, wat zwemmen is bij uitstek de sport waarbij je werkelijk alle spieren gebruikt. Inmiddels heb ik ook aardig wat wedstrijden gehad tegen andere scholen, waarvan we er overigens slechts één hebben gewonnen. Vaak wist je al hoe laat het was als je erachter kwam dat de andere school hun eigen zwembad had, of als het 60 koppige team van de tegenstander in formatie voorbij kwam gelopen. Voor de duidelijkheid, wij hebben gemiddeld zo’n 14 zwemmers. Maar het neemt mijn plezier verder niet weg, want ik ga nog steeds elke dag met plezier naar zwem practice.

De maand december in Amerika kun je grofweg samenvatten in één woord: kerstmis. Zoals ik in mijn vorige stukje al had geschreven, gaat de knop hier om zodra het thanksgiving diner verteerd is. Het begint allemaal met kerstlichtjes en versieringen rondom het huis. Er is hier zelfs een wijk waar de bewoners een ongeschreven regel hebben dat iedereen verplicht kerstversieringen op moet hangen, en dat doet (bijna) iedereen dan ook. Het resultaat is echt geweldig om te zien, bijna disney land achtig, en het is dan ook een goed gebruik om met de auto een paar keer door de wijk te rijden. Tijdens de kerstdagen zelfs staat er zelfs een file van langzaam rijdende auto’s, wat erg bijzonder oogt maar zeker begrijpelijk is.

Zijn we aangekomen bij fase 2 van het kerstfeest: de kerstboom. En die halen we in Amerika natuurlijk niet gewoon bij de Ranzijn, maar hakken we zelf om. Mijn gastgezin en ik maakten er zelfs een leuk daguitje van, en we trokken het binnenland van Amerika in. Weg van de billboards en de McDonalds-om-de-hoek, kregen wat we hoopten te krijgen, een mooie zelf uitgezochte kerstboom, op een boerderij van een vriend van mijn gastvader. Iemand die precies paste in het stereotype “redneck”, een bijnaam die vaak aan binnenlanders in Amerika wordt gegeven. Dus werden ik en mijn mede-Europeanen betiteld als ‘socialisten knuffelaars’, en werd het onderwijs in Amerika aangeduid als ‘linkse indoctrinatie’. Het klinkt misschien gek, maar Chuck, zoals hij heette, had meer kennis over Europa dan 90% van alle Amerikanen, en was ondanks zijn norse karakter een hele vriendelijke man. En ik kon ook glimlachen over de typische manier waarop hij sprak over de overheid, en zaken als vuurwerk en wapenbezit, of belasting. In het restaurant, vlakbij de boerderij, werd nog maar eens bevestigt dat we heel ver van alle overheidsregulaties af waren, want die hamburgers die we daar voorgeschoteld kregen hadden niet misstaan in het Guiness World Records boek. Ze waren zo vet en groot, dat je hart er letterlijk minder snel van ging kloppen.

En zo werd de kerstverse boom langzamerhand begraven onder alle cadeaus die er onder lagen. Op kerstavond gingen we naar de zus van mijn gast moeder, en daar heb ik weer heel wat nieuwe gezichten in de familie gezien. Het heerlijke kerstdiner had natuurlijk ook weer zijn Amerikaanse invloed, want langer dan 20 minuten aan een tafel zitten zal nooit gebeuren. Neemt echter niet weg dat het erg gezellig was. De kerstdienst in de kerk was trouwens veel leuker dan de Nederlandse kerstdienst. Waar ik in Nederland, met alle respect, bijna in slaap viel tijdens de kerstdienst, was er erg mooi vormgegeven aan de dienst.

Eerste kerstdag begint in Amerika al vroeg. Toen ik rond een uurtje of 7 uit mijn bed werd geroepen, besefte ik me meteen dat we in Nederland eigenlijk erg zuinig zijn met schoentje zetten, want de kerstsok (stocking) was rijkelijk gevuld met allemaal snoep. Daarna begon het grotere werk, het uitwisselen van de kerstcadeaus met mijn gastgezin. Mijn Nederlandse en Amerikaanse cadeautjes zijn erg goed bevallen, en ik zelf heb ook allemaal leuke dingen gekregen. Met opnieuw een heerlijk kerstdiner werd kerst afgesloten, en ik moet zeggen dat ik erg heb genoten van de Amerikaanse variant van kerst.

En nu hoor ik de reacties al: wat gebeurde er dan tijdens tweede kerstdag? Die is er dus niet in Amerika. En eigenlijk hebben ‘we’ slechts een tweede kerstdag in enkele Europese landen. De meeste Amerikanen zijn gewoon weer aan het werk, want dat is hier de normaalste zaak van de wereld. Net als altijd eigenlijk, want 3 weken zomervakantie kennen ze hier niet vanaf de leeftijd 25. Sterker nog, als je in Amerika echt carrière wilt maken, dan wordt geacht dat je de 10 vakantiedagen die je naast de feestdagen per jaar krijgt liever niet opneemt.

En toen was 2015 voorbij. Nou oké, bijna dan. Dan komen we in de volgende trend terecht: goede voornemens. Bij mij valt het wel mee, want ik wil gewoon op de goede voet doorgaan, en dan komt de rest vanzelf wel. Het enige waar ik me zorgen over moet maken, is niet te vergeten om te genieten.

“May the next few months be a period of magnificent transformation”

Groetjes uit Federal Way!